Қазiргi таңда Отырар ауданындағы мен сияқты мұғалiмдердiң денсаулығы мүшкiл. 50 жасқа жеткендерiнiң көпшiлiгiнiң жүрiп-тұруы қиындаған. Баспалдақтан түсіп - шығуы мұң. Баспалдақтан қиғаштап түсіп, түске дейін "сыртқа" екі рет шығатындарын қайтесіздер.
Сұрасаңыз бәрі "мықтымын" дейді. Ауыруын жасырған халық қой. Бауыр, бүйрек, асқазан, қан қысымы және зәр жолдары ауруымен ауыратындары қаншама. Менiң бiр басымда осы аурулардың барлығы бар. Бұдан кейiн "зейнеткерлiк жасты кө ... Ары қарай оқу"
Біздің
қоғамды «бастыққа бас ұру» дейтін жұқпалы дерт биттей буып тұр.
Астанадан аудан, ауылдарға дейін осы аурудан зардап шекпеген мекеме,
түрлі іс орындары әй, аз-ау. Ол Сәбеттен қалған «мирас» дейді
білетіндер. Баяғыда басекеңдер қоластындағы қарапайым қызметкерлерін
қалай басынғанын Кеңестің кеңселерінде қызмет еткен кісілер жыр ғып
айтады. Мысалы, бір бастық ішіп алып қарауындағы үйірлі
қыз-келіншектерге оқыранып тұра шапқанда, бір әйел дарбазадан секіре
қашам деп, қолын сындырып алыпты… Тағы бір бастық қарап отырып ақырып
қалғанда хатшы боп жүрген ақ қоян қыздың жүрегі тарс етіп жарылып
кеткен… секілді сорақы әңгімелер көп-ақ екен.