Ен таңбасы туралы жастар үшін білгенімді жазып кетейін.«Ен салу, таңбалау» — дегендеріміздің түбірі тереңде.Негізгі шаруашылығы мал болғанан және ол маң далада төрт аяғымен қаптай жайылған соң қазақ халқының арасында малға талас даулары аз болған жоқ, әрі шешімі қиын, дәлелденуі күрделі болды. Осыны түсінген қазақ билері әр руға өз таңбасын, малдарына ен таңбасын белгілеп берді және ол кесіп тастауы мүмкін емес, өзгертуге оңайшылықпен келмейтін етіп жасалды. Егер малға ру таңбасын басатын болса оны жамбасына темір таңбаны қүйдіріп басу арқылы іске асырып отырған.Одан малға да еш зиян келмеген, біраз күнде — ақ жазылып кеткенімен таңба бадырайып көрініп, жылқы кімдіке екені білініп тұрған. Ал малдың құлағына салынған таңбаныЕН — деп атаған. Еннің түрі өте көп, және бірін-бірі қайталамаған.Мысалы: ойык,қиық, шорт кесік, тілік т.т. с сияқтылар көп,әрі оныңи әрқайсысының бірнеше атауы. Тілік енін алсақ солақай тілік, оң тілік, қос тілік — деген сияқты белгілері көп болған. Олар малдың еш сәнін бұзбаған, қайта жарасым берген. Кейін келе КСРО кезінде арнайы мал шауашылығымен айналысатын ірі колхоз, совхоздар көбейген кезде ен салу құлаққа сырға салу тәсілімен ауысты.